*سوختیوک*
تجاوز و قتل زن
اواسط مرداد سال گذشته، گرمای هوا تاب و توان انسان را کمتر از قبل می‌کرد. آن روز تلفن کشیک تهران زنگ نخورده بود و خوشحال بودم روز آرامی را پشت‌سر می‌گذارم.
عصر، چند ساعتی را استراحت کردم و بعد مشغول خواندن پرونده های قدیمی و رسیدگی به آنها شدم. از یک بابت خوشحال بودم که تلفن در روز کشیک من زنگ نخورده است و از سوی دیگر حسم می گفت روز سختی را پشت سر می گذارم.
در همین فکرها بودم که ساعت 8 شب پس از چند تلفن فوت مشکوک و دستورات قضایی، زنگ تلفن به صدا در آمد. افسر کلانتری 144 جوادیه تهرانپارس از آن سوی خط اعلام کرد مردی میانسال به کلانتری آمده است و ادعا می کند در ساختمان نیمه کاره اش قتلی رخ داده است. دستور دادم تیم کلانتری و تشخیص هویت به محل بروند و با گرفتن آدرس خودم هم راهی آنجا شدم.
مرد میانسال که مالک ساختمان بود با نزدیک شدن به من ادعا کرد سه روز قبل کارگر و نگهبان ساختمان که تبعه افغانستان بود بدون این که چیزی به من بگوید ساختمان را رها کرد و معلوم نیست کجا رفته است. پسر 22 ساله که نجیب نام دارد، چند میلیون تومان حقوق از من برای این چند ماه کار طلب دارد، اما بدون گرفتن طلبش ناپدید شده است. ابتدا فکر کردم بلایی سر او آمده است و بسیار نگرانش شدم به همین خاطر تمام دوستانش را پیدا کردم و از آنها در مورد نجیب پرسیدم که آنها گفتند اطلاعی از او ندارند. تا این که یکی از آنها ادعا کرد کارگرم سه روز قبل به دیدنش رفته و با اعلام این که قتل انجام داده و از ترس می خواهد فرار کند با گرفتن مبلغی پول از آنجا رفته است.
از تمام کارگران تحقیق کردم که آنها نیز مدعی بودند اطلاعی از مخفیگاه قاتل ندارند. هنوز جسدی هم کشف نشده بود که مطمئن شویم قتلی رخ داده است، اما اظهارات مالک ساختمان و دوست نجیب نشان می داد که او بی دلیل فرار نکرده است.
برایم جای سوال داشت که قتل کجا رخ داده و چه بلایی سر جنازه مقتول آمده است. اصلا مقتول زن است یا مرد و چرا باید یک کارگر افغانی او را کشته باشد. به همین دلیل دستور دادم تیم جنایی و کلانتری ساختمان را بگردند. مطمئن بودم اگر قتلی رخ داده باشد، در همین ساختمان نیمه کاره رخ داده است.
نیم ساعتی از گشتن ساختمان چهار طبقه گذشته بود که ماموران پلیس متوجه تغییرات در زیر زمین ساختمان نیمه کاره شدند. وقتی مالک ساختمان را به آنجا بردیم مرد میانسال حیرت زده ادعا کرد اینجا تخریب شده و دوباره با سیمان پر شده است. با ادعای مالک مطمئن شدم اگر قتلی رخ داده جنازه باید در زیرزمین دفن شده باشد.
دستور تخریب کف زیرزمین را دادم و بعد از یک ساعت کندن محوطه زیرزمین موفق شدیم یک جنازه را که در عمق نیم متری زمین دفن شده بود کشف کنیم. با بیرون آوردن جنازه مشخص شد مقتول زن میانسالی است. بررسی جسد نشان می داد او لباس رسمی بیرون از خانه به تن داشته و هیچ آثار بریدگی یا خونریزی روی بدنش مشاهده نمی شد. با حضور پزشک قانونی اعلام کرد سه روز از مرگ زن ناشناس می گذرد و به احتمال زیاد با توجه به آثار کبودی دور گردن او خفه شده است.
ساعت از نیمه شب هم گذشته بود که بررسی صحنه قتل به اتمام رسید. دستور دادم جسد زن میانسال برای بررسی علت اصلی مرگ و شناسایی هویتش به پزشکی قانونی منتقل شود. تا صبح چند بار دیگر زنگ تلفن کشیک قتل به صدا در آمد، اما خوشبختانه قتلی رخ نداد.
صبح زود برای پیگیری پرونده به دادسرا رفتم. افسر اداره قتل وارد شعبه شد و گفت: هویت مقتول به نام لیلا 40 ساله شناسایی شده و چند مرد که با او در ارتباط بودند شناسایی و دستگیر شدند. هیچ کدام قتل را به گردن نمی گیرند و می گویند چند روزی است که از لیلا خبر ندارند. آقای بازپرس او به تنهایی زندگی می کند و با بررسی تماس هایش متوجه شدیم با کارگر ساختمان نیز در ارتباط بوده است.
با مشخص شدن هویت مقتول، خوشحال بودم که یک گام به جلو برداشتیم و تنها حلقه مفقوده پرونده نجیب بود. با توجه به این که قاتل تبعه افغان بود احتمال دادم او بعد از قتل به سمت مرزهای کشور برود و از آنجا فرار کند. به همین خاطر دستور دادم تیمی از ماموران با نیابت به سمت مرزهای شرقی بروند تا شاید بتوانیم ردی از قاتل به دست بیاوریم.
چون قاتل چهار روز از ما جلوتر بود و بعد از قتل فرار کرده بود، خیلی از افراد فکر می کردند او به افغانستان رفته و باید منتظر ماند تا شاید چند ماه یا چند سال بعد او به کشور بیاید و دستگیرش کنیم، اما من هنوز امیدوار بودم که قاتل در ایران است و امکان دستگیری اش وجود دارد.
کارآگاهان پلیس برای دستگیری او به شرق کشور رفتند، به تعدادی از آنها گفتم در کمپ های مرزی مستقر شوند تا شاید قاتل 22 ساله شناسایی و دستگیر شود. پنج روز از وقوع قتل گذشته بود. تلفن همراهم زنگ خورد. شماره اش برایم آشنا نبود. وقتی تلفن را جواب دادم آن سوی خط مردی گفت آقای بازپرس مژده بدهید، مژده بدهید که به لطف خدا قاتل را در کمپ تایباد گرفتیم. آن لحظه بسیار خوشحال شدم؛ مطمئن بودم خون بی گناه هدر نمی رود.
مامور اداره آگاهی در مورد دستگیری عامل جنایت در ساختمان نیمه کاره گفت: بعد از یک روز گشتن متوجه شدیم به خاطر تعطیلات دو روزه کشور، کمپ هم تعطیل است و هیچ کس به آن سوی مرز نرفته است. در این دو روز تمام کمپ های استان خراسان را گشتیم و نجیب را که منتظر بود با پایان یافتن تعطیلات به آن سوی مرز برود، در تایباد دستگیر کردیم.
اطمینان داشتم لطف خدا بود و اگر آن دو روز تعطیلی نبود، الان قاتل به آن سوی مرز فرار کرده بود و امکان دستگیری اش صفر می شد. دو روز بعد پسر افغان با دستبند روبه رویم نشست. خوشحال بودم که توانستیم او را در نقطه صفر مرزی دستگیر کنیم و نگذاریم خونی پایمال شود. از او خواستم در مورد انگیزه اش از قتل بگوید.
«آقای قاضی من چند سال قبل برای کار به ایران آمدم و به عنوان کارگر ساختمانی کار می کردم. تمام پول هایی را که کار کرده بودم به کشورم می فرستادم. تا این که چند ماه قبل با لیلا آشنا شدم. او فکر می کرد من ایرانی هستم. چند ماه پول هایم را گرفت و خرج خودش کرد تا این که خانواده ام متوجه ماجرا شدند. لیلا زن خودخواهی بود تا این که وقتی فهمید من افغان هستم و نمی توانم با او ازدواج کنم ادعا کرد بجز من با چند نفر دیگر هم ارتباط دارد.
عصبانی شدم و از او خواستم برای صحبت کردن به ساختمان نیمه کاره بیاید، وقتی او آمد با هم درگیر شدیم و من پس از تجاوز به او، خفه اش کردم و جسدش را در زیر زمین ساختمان دفن کردم.
بعد از آن، موضوع را به دوستم گفتم و برای خارج شدن از مرز به سمت شرق ایران رفتم. اگر آن کمپ ها تعطیل نبودند من نیز دستگیر نمی شدم. آقای قاضی من از کشتن لیلا پشیمان نیستم. او تمام پول های من را برداشت و خرج خودش کرد، من برای دوستی با او چند ماه پول به خانواده ام ندادم.»
بعد از اعترافات نجیب از یک نظر خوشحال بودم که قاتل دستگیر شده و از طرف دیگر ناراحت بودم که چطور یک نفر به این آسانی در دام شیطان گرفتار می شود.
براساس خاطره ای از احمد بستان زاده
بازپرس ویژه قتل دادسرای امور جنایی تهران
